धेरै पहिला एक जना ऋषिले कुटीसँगैको रुखमा सुगाहरु पालेका थिए । सुगाहरुलाई आत्म—सुरक्षाका लागि एउटा गीत सिकाइ राखेका थिए ‘शिकारी आउनेछ, जाल बिछ्याउने छ, चारो हाल्नेछ, तर हामी जानेछैनौं, जालमा फस्नेछैनौ ।’एक दिन ऋषि नजिकैको गाउँमा गएका थिए । त्यही समयमा एउटा शिकारी त्यहाँ आयो । कुटी अगाडिको रुखमा केही सुगाहरु देखेर शिकारीले जाल बिछ्याउन थाल्यो ।
सुगाहरु सशंकित भए । उनीहरु एक स्वरले गीत गाउन थाले, ‘शिकारी आउनेछ, जाल बिछ्याउने छ, हामी चारो खानेछैनौं, जालमा फस्नेछैनौं ।’
सुगाहरुले सजग भएर आत्म—सुरक्षाको गीत गाएको देखेर शिकारी चकित भयो । यी सुगाहरु त शिक्षित पो रहेछन् । जाल हान्नुको के फाइदा । ऊ जाल नबिछ्याई निराश हुँदै घरतिर फर्कियो ।
घरमा उसको छोराले सोधेछ, ‘बाबा, आज किन रित्तै आउनुभयो ? चराहरु जालमा परेनन् ? शिकारीले चिन्तित हुँदै भन्यो, ‘छोरा, जंगलका सुगाहरु बडा शिक्षित भएछन् । तिनीहरु त मलाई देख्नासाथ ‘शिकारी आउनेछ, जाल बिछ्याउने छ, हामी चारो खानेछैनौं, जालमा फस्नेछैनौं’ भन्दै कराउन थाले । यिनीहरुलाई के फसाउन सकिएला भनेर म जालै नहाली फर्कें ।’
शिकारीको छोरा पढेलेखेको, शिक्षित थियो । उसले शिक्षितहरुलाई राम्ररी चिनेको थियो । ‘बाबा, म जान्छु चराहरुको शिकार गर्न’ छोराले बाबालाई ढाडस दियो ।
भोलिपल्ट छोरा शिकार गर्न गयो । त्यही रुखमुनि पुग्यो । जाल देख्दाबित्तिकै सुगाहरु त्यही गीत रट्न थाले, ‘शिकारी आउनेछ, जाल बिछ्याउने छ, हामी चारो खान जानेछैनौं, जालमा फस्नेछैनौं ।’ यद्यपि उसले फटाफट जाल बिछ्यायो, चारो हाल्यो र पर्खेर बस्यो ।
केही बेरमै सुगाहरु जालभित्र आएर चारो खान थाले । चारोको लोभले एकपछि अर्को गर्दै सबै सुगाहरु जालभित्र पसिसकेका थिए, फसिसकेका थिए ।
सुगा रटन्तम् पाराले शिक्षित छन् आम मानिसहरु
भेष बदलेर आउने नेता वा कथित ‘गुरु’हरुले
सपनाका जालमा फँसाए भने कसको दोष ?
